«Διότι εκείνο που μας ανοίγει το δρόμο προς την αλήθεια είναι ακριβώς το απίθανο στοιχείο που υπάρχει στους μύθους. Όσο δηλαδή πιο παράδοξος και απίθανος είναι ο μύθος, τόσο περισσότερο δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι λέει, αλλά να ερευνήσουμε όσα υπονοεί.»

Ιουλιανός, στο « Προς Ηράκλειον κυνικόν, 12.9»

 

Σε κάθε θρησκευτική έκφανση της Ελληνικής Θρησκείας το μυθολογικό υπόβαθρο είναι αρρήκτως συνυφασμένο με τον τελετουργικό λόγο-θρησκευτική πράξη. Διανοηθείτε οποιαδήποτε από τις απειροπληθείς  ελληνικές εορτές-τελετές μία που δεν ανάγεται στην λειτουργική πρακτική- αναφορά ενός μύθου. Ο μύθος δηλαδή  αποτελεί την στέρεα βάση αλλά και το μετασχηματιστικό τελετουργικό υπόβαθρο κάθε ελληνικού τελετουργικού.

Ας αφήσουμε όμως στο σημείο αυτό να μας μιλήσει ο ίδιος ο Πρόκλος όπου σχολιάζοντας στο «Περί της κατά Πλάτωνα Θεολογία. Τόμος Α, 21.1-23.12» για αντιληφθούμε την υπέρτατη αξία και λειτουργία του μύθου στην θεολογία μας λέγει ότι : «Όλοι λοιπόν οι μύθοι στην πλατωνική Πολιτεία διαφυλάσσουν την αλήθεια απόρρητη, χωρίς να έχουν την εξωτερική μορφή τους ασύμφωνη από την αδίδακτη και αδιάφθορη προαντίληψη [γνώση με μορφή μνήμης], η οποία υπάρχει εκ φύσεως μέσα μας, αλλά μεταφέρουν μία εικόνα της συγκροτήσεως του Κόσμου,   στη οποία το φαινόμενο κάλλος [ορατή ομορφιά] είναι ταιριαστό με το θεό και η πιο θεϊκή από αυτήν έχει εδραιωθεί μέσα στις αφανείς ζωές και δυνάμεις των θεών. »

Γενικότερα θα συνοψίζαμε λέγοντας ότι οι ελληνικοί μύθοι δεν περιγράφουν παρά οντολογικά γεγονότα σε κοσμικό επίπεδο και το πώς αυτά διαχέονται εκπεφρασμένα σε ανθρώπινο επίπεδο. 

Παρμενίδης Ιω. Μπούσίου.

Share

2 thoughts on “Μύθος και Τελετουργία στην Ελληνική Θεολογία”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *