ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
Πλάτων, Επινομίς 987e-988b
«Θα πρέπει, βεβαίως, κάθε Έλληνας να διανοηθεί τούτο το ότι έχουμε έναν τόπο ανάμεσα σε όλους που μας οδηγεί με σχεδόν άριστο τρόπο εις την αρετήν. Επίσης, είναι πρέπον, να επαινέσουμε την αξία αυτού του τόπου αφού βρίσκεται ανάμεσα στον χειμώνα και τον καύσωνα.»
Βεβαίως και υπάρχει άμεση συσχέτιση εμφανίσεως υψηλής διανοητικότητος πολιτισμού και ευκράτου κλίματος. Αρκεί να στοχαστούμε ότι όλοι σχεδόν οι γνωστοί μεγάλοι πολιτισμοί εμφανίστηκαν σε μία κεντρική ισορροπημένη κλιματικά γεωγραφική ζώνη. Ο Έλληνας Άνθρωπος λοιπόν είχε την αγαθή τύχη και την θεϊκή επίνοια να εμφανιστεί και να εξελιχθεί δεχόμενος το νοητικό κοσμικό ηλιακό, και όχι μόνον, φως σε έναν αρμονικότατο κλιματολογικά τόπο. Γι αυτό και ο Ηρόδοτος (Γ,106) αναφωνεί «Ελλάς τας ώρας πολλών τι κάλλιστα κεκρημένας έλαχε»
Άλλωστε κλίμα σημαίνει κυριολεκτικώς η γεωγραφική κλίση (κλι- κλίνω, γέρνω)μέρους τινός της γής (-μα μητέρα γή). Σαφής γνώση δηλαδή της σφαιρικότητος της γης και του ηλιοκεντρικού συστήματος ήδη από την αρχέγονη εννοιολογική δόμηση της λέξεως. (Τζιροπούλου Ε. Ο Εν τη λέξη Λόγος σελ.271)
Το απόσπασμα συνεχίζει λέγοντας το εξής σημαντικό για το πώς οι Έλληνες μετουσιώνουν και τελικώς αναβαθμίζουν τα πολιτιστικά στοιχεία που τυχόν παραλαμβάνουν από τους πολιτισμούς που έρχονται σε επαφή. Και αυτήν τη διαπίστωση πρωτίστως μας αποδεικνύει πόσο μέγιστος ήταν και εξακολουθεί να είναι αυτός ο πολιτισμός.
«[…].Ας λάβουμε υπόψη πως ό,τι παραλάβουν οι Έλληνες από τους Βαρβάρους, το επεξεργάζονται (το μετουσιώνουν) και το παρουσιάζουν τελειότερο. »
Σε αυτό το σημείο του σχολιασμού του εν λόγω αποσπάσματος θα θέλαμε να επισημάνουμε κυρίως για τους μελετητές αλλά και για τους αναγνώστες της Ελληνικής Θεολογίας το ότι θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί στο πώς θα αναγιγνώσκουν τους Θεολογικής υφής συμφυρμούς Ελληνικής Θεολογίας με τις θεολογικές δοξασίες άλλων πολιτισμών, διότι, ναι μεν υπάρχουν πολλά κοινά, πλην όμως, η ουσίωση και η ανάλυση των κοινών σημείων αυτών προϋποθέτει και ισχυρή γνώση θεολογική εκατέρωθεν, ειδάλλως, είναι πολύ πιθανόν να υποπέσουν σε σφαλερές διαπιστώσεις.
Και επιστεγάζεται η παραπάνω διαπίστωση με το επόμενο απόσπασμα:
«Υπάρχει επίσης μεγάλη και καλή ελπίδα πως οι Έλληνες θα επιμεληθούν όλων των θεών τούτων από τις παραδόσεις και τις λατρευτικές τελετές των Βαρβάρων. Και αυτό το γεγονός γίνεται κατορθωτό χάρις στον πολιτισμό τους, στις μαντείες των Δελφών αλλά και εν γένει λόγω της σύνολης καθιερωμένης θεραπείας(λατρείας).»
Ο Πλάτων, στο τέλος του ενός και μόνο υπό διερεύνηση αποσπάσματος καταλήγει σε μία σπουδαία Θεολογική διαπίστωση που αναδεικνύει την ποιότητα της ενθεότητος των Ελλήνων.
«Κανένας λοιπόν Έλληνας δεν θα φοβηθεί να διανοηθεί πως δεν πρέπει οι θνητοί να ασχολούνται με τα Θεία. Θα σκεφτεί το εντελώς αντίθετο ότι το Θείον ούτε είναι ποτέ άλογο αλλά με και κανένα τρόπο δεν αγνοεί την ανθρώπινη φύση»
Περαιώνοντας τον σχολιασμό είναι απαραίτητο να υποδείξουμε ότι ο Έλληνας άνθρωπος και ήταν και είναι ακόμη και τώρα, παρ όλη την, με βάναυσο τρόπο, υιοθέτηση ενός παντελώς παράταιρου στην φύση του θρησκευτικού αλλότριου μορφώματος, ένα ιδιάζοντος ένθεο ¨Ον. Γι αυτό και θεωρείται ένας ευσεβής λαός και δεν ρέπει σχεδόν καθόλου προς την αθεΐα. Όμως, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η έννοια της αθεΐας περιλαμβάνει και απρόσμενες διαστάσεις για όσους φυσικά δεν έχουν μελετήσει σε βάθος τα Ελληνικά Θεολογικά Θέσμια
Για να επεξηγήσουμε το τελευταίο μέρος του αποσπάσματος θα χρησιμοποιήσουμε τρείς μικρές αλλά κατατοπιστικές αναφορές από το ένατο βιβλίο των Νόμων του Πλάτωνος με ειδικότερο τίτλο “Θρησκεία και Αθεΐα” .
«Ο άνθρωπος που πιστεύει ότι υπάρχουν θεοί, όπως αναφέρουν οι νόμοι, δεν διαπράττει ποτέ αυτοθέλητα ασεβείς πράξεις ούτε εκστομίζει ασεβής λόγους. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα υπάρχει μία από τις τρεις αιτίες ή θα πιστεύει ότι δεν υπάρχουν θεοί, όπως είπα, ή ότι υπάρχουν αλλά δε νοιάζονται για το ανθρώπινο γένος ή τέλος ότι δελεάζονται και μεταπείθονται ευκόλως με θυσίες και προσευχές» Πλάτων, Νόμοι Ι΄885b
Αθεΐα λοιπόν αποτελεί όχι μόνο στο να μην πιστεύεις στην ύπαρξη των θεών αλλά και το να θεωρείς ότι αυτοί δεν ενασχολούνται με τον άνθρωπο και ειδικότερα με την ανθρωπινή φύση και την ψυχή. Ακόμη περισσότερο αθεΐα αποτελεί το να νομίζουμε απλά ότι αυτοί μεταπείθονται απλά με αίνους και ύμνους. Τουναντίον, οι Θεοι :
« ..δεν δελεάζονται από μερικά δώρα ώστε να παραβλέπουν το δίκαιο. » Πλάτων, Νόμοι Ι΄885d αλά, αντιθέτως, «…υπάρχουν θεοί και ενδιαφέρονται για μας και η κρίση τους είναι πάντα δίκαιη. » Πλάτων, Νόμοι Ι΄907b
Σχόλια επί του αποσπάσματος
Παρμενίδης Ιω. Μπουσίου.
16-9-16
Επεξεργασμένη δημιουργία φωτογραφίας από τον Θησέα Αιγέα
