Μια θεμελιώδης θεολογική δοξασία της Ελληνικής θρησκείας είναι η μετεμψύχωσις.
Ο Πρόκλος στο έργο του : Εις Πλάτωνος πολιτεία ( τόμος β σελ. 338 10) γράφει : μετά την μυθική καταδίκη των Τιτάνων και τη γέννηση από εκείνους των αισθητών θνητών έμβιων όντων, λέει πρώτα ότι οι ψυχές αλλάζουν τις ζωές τους κατά ορισμένες περιόδους και πολλές φορές άλλες μπαίνουν σε άλλα σώματα ανθρώπων όπως μας υποδεικνύει ο θεολόγος Ορφεύς : 《Οι ίδιοι πατέρες και γιοί στα σπίτια και χαριτωμένες σύζυγοι, μητέρες και θυγατέρες γίνονται αλλάζοντας ο ένας με τον άλλο γέννηση.》
Με αυτά λοιπόν η μετεμψύχωσή τους από ανθρώπινα σε ανθρώπινα σώματα παραδίδει [ ] …Έπειτα ότι υπάρχει μετάβαση των ανθρωπίνων ψυχών και σε άλλα ζώα και αυτό το υποδεικνύει ρητά ο Ορφεύς, όταν ορίζει : 《 Για αυτό αλλάζοντας η ψυχή των ανθρώπων στους κύκλους του χρόνου κάθε φορά και σ’ αλλο ζώο μεταβαίνει, άλλοτε άλογο και άλλοτε έλλογο γίνεται, κι άλλοτε πρόβατο και άλλοτε όρνεο φριχτό στην όψη, κι άλλοτε πάλι σε σώμα κυνός και βαριά φωνή και γένος όφεων που σέρνεται στην θεϊκή Γη.》
Για την μετενσάρκωση κάνει λόγο και ο Εμπεδοκλής στο απόσπασμα 115.6 《 τριάντα χιλιάδες ώρες μακριά από τους μακάριους πλανιέται παίρνοντας όλο το καιρό όλες τις μορφές των θνητών, της ζωής αλλάζοντας τους δύσκολους δρόμους. 》 Ή σε ένα άλλο διασωθέν απόσπασμα ( 117) γράφει : 《 κάποτε ήμουν αγόρι και κορίτσι, θάμνος, πουλί και ψάρι άλαλο που έξω πηδούσε από το νερό 》 Σε ένα άλλο ορφικό απόσπασμα διαβάζουμε : 《 Υπάρχει νερό στη ψυχή , θάνατος του νερού η αλλαγή, από το νερό ή γη κι από τη γη πάλι νερό – και μετά από αυτό η ψυχή λαμβάνει τον καθολικό αιθέρα 》
Ο Ηράκλειτος συνέθεσε τους λόγους του από αυτά και γράφει : 《 Για τις ψυχές θάνατος είναι να γίνουν νερό , για το νερό θάνατος το να γίνει γη και από τη Γη γεννιέται το νερό και από το νερό ή ψυχή ! 》
Ακόμη ο Πρόκλος στο έργο του Εις Πλάτ.Τιμ42c-d γράφει : Αφήνοντας η ψυχή την αρχική της κατάσταση που στηρίζεται στη σχέση με ολόκληρο τον κόσμο του γίγνεσθαι και με το άλογο το οποίο την κάνει γενεσιουργό, επικρατώντας με το λόγο στο άλογο και χορηγώντας νόηση στην εικασία, οδηγώντας κάθε ψυχή στην ευδαίμονα ζωή από την πλάνη, το κόσμο του γίγνεσθαι.
Αυτή πάλι η ευδαίμονα ζωή περιγράφεται, σύμφωνα με τον Ορφέα όταν εύχονται στον Διόνυσο και την Κόρη να έχουν οι μυούμενοι : •Κύκλου τ’αν λήξαι και αναπνεύσαι κακότητος 《Και τον κύκλο να σταματήσουν και να αναπνεύσουν από την κακότητα 》 ή παρόμοια ο Σιμπλίκιος( Εις Αριστοτέλη περί Ουρανού Β1, 284a) προσθέτει για τον Ορφέα : Στο τροχό του πεπρωμένου και του γίγνεσθαι είναι αδύνατο σύμφωνα με τον Ορφέα να απαλλαγεί κανείς, αν δεν εξιλεώσει εκείνους τους Θεούς στους οποίους όρισε ο Ζεύς να αλλάζουν τον κύκλο και να ανακουφίζουν από την κακότητα ( ενσάρκωση ) τις ανθρώπινες ψυχές .
Τέλος διαβάζουμε στο περίφημο χρυσό ορφικό έλασμα που βρέθηκε σε τάφο στους Θουρίους, ο οποίος προφανώς ανήκει σε κάποιον που είχε μυηθεί στα μυστήρια του Ορφέως : 《 κύκλο δ’ έξαπταν βαρυπενθέος αργαλέοιο ιμερτου δ’επέβαν στεφάνου ποσί καρπαλίμοισι , δεσποίνας δ`ε υπό κόλπον έδυν χθονίας βασιλείας : Όλβιε και μακαριστέ θεός δ’έσηι αντί βροτοίο. 》 Δηλαδή : Πέταξα έξω από τον δεινό βαρυπενθή κύκλο ( των συνεχών μετενσαρκώσεων ) και όρμησα προς το ποθητό στεφάνι με βήμα ταχύ. Βυθίστηκα στον κόλπο της Δέσποινας, της χθόνιας Βασίλισσας ( Περσεφόνης ) Όλβιε και μακαριστέ, Θεός από άνθρωπος θα γίνεις. Γίνεται εδώ αντιληπτή η ελπίδα και πεποίθηση του θανόντος μύστου, η Ψυχή του , να εγκαταλείψει τον κύκλο των επαναλαμβανόμενων γεννήσεων ( μετενσαρκώσεων ) και να ενωθεί με το Θείον, ώστε να γίνει Μακάριος ! ..
Κέων Λοκρός Εσπέριος
