Όποιος δεν ανταλλάξει μέσα από την πείρα μιάς ένθεης βακχείας την πολλαπλότητα της ζωής με την ενότητα της ουσίας του Διονύσου-ενότητα που βρίσκεται, ακόμη και στο μεριστό, παντελής αδιαίρετη, ολόκληρη, αμιγής, προϋπάρχουσα-αυτός κινδυνεύει να δει την ίδια του την ζωή να ρέει, και ρέοντας να διασπάται και να χάνεται.
Κι όταν λέω, να ρέει και να διασπάται, μη φανταστείτε ότι ομιλώ για νερό ή για κάποιο νήμα λινού υφάσματος,οφείλετε να αντιληφθείτε τα λεγόμενα μου διαφορετικά, με τον τρόπο του Πλάτωνα,του Πορφυρίου, του Θείου Ιαμβλίχου.
Όποιος δε το κάνει αυτό θα γελάσει μεν αλλά με γέλωτα σαρδόνιο, αφού θα μείνει για πάντα άμοιρος της γνώσης των Θεών που προσωπικά δε θα το αντάλλαζα, μα τον δεσπότη μου τον Ήλιο, ούτε με την κυριαρχία πάνω σε όλη την οικουμένη-ρωμαϊκή και βάρβαρη μαζί
Ιουλιανός, Προς Ηράκλειον Κυνικόν (HK 222a-c)
Ο εντός μας νους είναι Διονυσιακός, πραγματική απεικόνιση του Διονύσου. Όποιος λοιπόν λαθεύει απέναντι του και διασπά την αμέριστη φύση του κατά τον τρόπο των Τιτάνων με το πολύμορφο ψέμα, αυτός είναι φανερό ότι σφάλλει απέναντι στον ίδιο τον Διόνυσο. Περισσότερο απ΄ ότι αυτοί που λαθεύουν απέναντι στις εξωτερικές απεικονίσεις του θεού, καθόσον ο νους είναι συγγενικός περισσότερο από όλα τα άλλα.
Πρόκλος, Εις τον Κρατύλον Πλάτωνος εκλογαί χρήσιμοι 133