Η Θεία Υφή της Διονυσιακής Ουσίας, ο θεμελιώδης χαρακτήρας της φύσης του, έχει ήδη διατυπωθεί: πρόκειται για την Μανία.

Αυτή όμως η λέξη σημαίνει απείρως περισσότερα από εκείνη την περιστασιακή διαταραχή που μπορεί να επέλθει σε έναν άνθρωπο και, κατά την Ελληνική αντίληψη, εμφανίζεται μυθολογικώς ως Λύσσα ή Ερινύα, μία Δαιμονική Δύναμη.

Η Μανία που ονομάζεται  Διόνυσος δεν είναι ασθένεια, εξασθένιση της ζωής, αλλά, η συνοδός της άκρας Υγείας της, η θύελλα που ξεσπά από τα ίδια τα έγκατα της όταν ωριμάζει και εφορμά προς την αυθυπέρβασή της.

Είναι η Μανία του μητρικού κόλπου που παροικεί σε κάθε Δημιουργία, τρέπει πάντοτε το Χάος σε εύτακτη Ύπαρξη, ανακαλεί την αρχέγονη  ψυχικότητα και τον αρχέγονο πόνο και, μέσα από τα δύο αυτά, τελικώς προτάσσει  την αρχέγονη θηριωδία του Είναι.

Γι  αυτό Είναι ο Διόνυσος, παρά την συγγένειά του με τα όντα του Κάτω Κόσμου, με τις Ερινύες,την Σφίγγα και τον Άδη, ένας Μεγάλος Θεός, ένας γνήσιος Θεός που σηματοδοτεί: την Ολότητα και την Ενότητα ενός απείρως πολλαπλού, συνεκτικού μάλιστα, κάθε ένζωου στοιχείου, του Κόσμου.

Walter   f. Otto : Διόνυσος Μύθος και Λατρεία Εκδ. 21ου Αιώνα σελ.141.

Share