Ο Ουρανός, ο αρχαιότερος από τους θεούς, συμβολίζει το Εν. Εκ του Ενός αποσπάται ο Νους – Κρόνος, ο οποίος διασπά την απόλυτη ενότητα της Πρώτης Αρχής, δίνοντας γένεση στο ιδανικό άπειρο, την ποικιλία δηλαδή των νοητών όντων(Πλωτίνος, Ενν. 5,8,13(7-11).
Ο Κρόνος βρίσκεται μεταξύ του πατρός Ουρανού και του υιού Διός ο οποίος και τον δέσμευσε. Εντός όμως του Νοός παραμένουν τα νοητά παράγωγα.
Ο Νους ικανοποιείται από την θεωρία των νοητών παραγώγων. Το όνομα του Κρόνου κατά τον Πλωτίνο σημαίνει κόρος και νους(κορόνους και με παραφθορά Κρόνος). Όταν ο Κρόνος-κόρος καταπίνει τα τέκνα του δεν τα εγκαταλείπει στην φροντίδα της μητρός τους Ρέας(ροής) γιατί με αυτόν τον τρόπο θα πέσουν στην απειροσύνη της ύλης. Όταν φτάσει σε επίπεδο κορεσμού ο Κρόνος, που τοιουτοτρόπως φτάνει στην πληρότητα και ολοκλήρωση, γεννά την Ψυχή η οποία συμβολίζεται με τον Δία(Πλωτίνος, Ενν. 1,7(30-36).
Ο Νους(Κρόνος) δεσμεύεται στην αιώνια θεωρία και ακινησία στον Νοητικό Παρατηρητήριο της υποστάσεώς του και η Ψυχή(Δίας) αναλαμβάνει την διακυβέρνηση και δια-κόσμηση του Αισθητού Σύμπαντος.
Σημείωση: Οι τρεις υποστασεις που αναφέρονται(Εν – Νους – Ψυχή) και η οντολογική τους σημασία στο ελληνικό θεολογικό σύστημα αναλύονται με ενάργεια στην “Πλατωνική θεολογία” του Πρόκλου και στις “Εννεάδες” του Πλωτίνου. Η μετάβαση από την εποχή του Κρόνου στην εποχή του Διός περιγράφεται θαυμάσια από τον Πλάτωνα στο έργο “Πολιτικός”.
Ηλίας Σταματιάδης
