Σε τούτο το σπήλαιο, λοιπόν, λέει ο Όμηρος, πρέπει να αποθέσει κανείς κάθε εξωτερικό απόκτημα. Γυμνός, περιβεβλημένος το σχήμα του ικέτη, βασανίζοντας το σώμα, αποβάλλοντας καθετί το περιττό και απομακρυνόμενος από τις αισθήσεις, πρέπει να σκεφτεί μαζί με την Αθηνά, καθισμένος πλάι της στη ρίζα της ελιάς, πώς θα αφανίσει όλα τα επικίνδυνα πάθη της ψυχής του. Διότι έχω τη γνώμη πως όχι τυχαία ο Νουμήνιος και οι οπαδοί του θεωρούν ότι ο Οδυσσέας της ομηρικής Οδύσσειας αποτελεί εικόνα του ανθρώπου ο οποίος διέρχεται τα συνεχόμενα στάδια της γένεσης και αποκαθίσταται στον τόπο όπου δεν έχει καθόλου τρικυμίες και όπου η θάλασσα είναι άγνωστη,φτάνοντας σʼ έναν λαό που δεν ήξερε τη θάλασσα και δεν έτρωγε τα φαγητά αλατισμένα(Όμηρος, Οδύσσεια λ 122-123).
Αποκατάσταση είναι η επιστροφή της ψυχής στην αρχική της κατάσταση πριν την πτώση της στον αισθητό κόσμο, κάτι ανάλογο με τον πυθαγόρειο όρο Παλιγγενεσία(αποκατάσταση των πραγμάτων στην κατάσταση που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά.
Η απόδοση του κειμένου προέρχεται από τον τόμο 1137 της σειράς Αρχαία Ελληνική Γραμματεία «Οι Έλληνες» των εκδόσεων Κάκτος.
