Ο μέγας Πλάτων γνωρίζει τρία γένη Σειρήνων :
Το Oυράνιο, το οποίο υπάγεται στη βασιλεία του Δία,
το Γενεσιουργό, το οποίο βρίσκεται υπό τον Ποσειδώνα,
και το Καθαρτήριο, το οποίο βρίσκεται υπό τον Άδη.
Κοινό στοιχείο όλων αυτών είναι το ότι, δια μέσου της αρμονικής κίνησης, υποτάσσουν τα πάντα στους ηγεμόνες των θεούς.
Για τούτο ακριβώς και την ψυχή, όταν βρίσκεται στον ουρανό, θέλουν να την ενοποιούν προς τους εκεί τρόπους.
Όταν πάλι ζουν στον κόσμο της γένεσης, το προσήκον είναι ”αυτές να παραπλέουν”, κατά τον ομηρικό Οδυσσέα, εφόσον, και η θάλασσα είναι εικόνα του γίγνεσθαι, για να μη γοητεύονται από τον κόσμο της γένεσης.
Όταν, τέλος, βρεθούν στον Άδη (καθαρτήριο), επιδιώκουν τη σύνδεσή τους με τον θεό τούτο δια μέσου των νοήσεων. Γνωρίζει συνεπώς ο Πλάτων ότι στο βασίλειο του Άδη είναι γένη θεών, δαιμόνων και ψυχών οι οποίες, μαγεμένες από τις εκεί Σειρήνες, σχηματίζουν τον γύρω από τον θεό χορό.
Μόνο οι ενάρετες ψυχές, και όχι όλες, αξιώνονται της συνεύρεσης με τον Πλούτωνα μετά την απελευθέρωση τους από το σώμα. Εκείνες, δηλαδή, που έχουν εντονότερο τον σωματικό χαρακτήρα τις λυτρώνουν από την κακία τους κάποιοι καθαρτήριοι δαίμονες ή άγγελοι με τρόπο επίπονο και οδυνηρό.
Πρόκλος, εις τον Κρατύλον Πλάτωνος εκλογαί χρήσιμοι 158-160)
