Πώς όμως διακρίνεται η ωραιότητα μιας ευγενικής ψυχής; Επέστρεψε στον εαυτό σου και κοίτα: αν δεν τον δεις ωραίο, κάνε σαν τον αγαλματοποιό ενός ωραίου αγάλματος που κόβει λίγο εδώ, γυαλίζει λίγο εκεί, μαλακώνει εκείνο το χαρακτηριστικό, καθαρίζει το άλλο, μέχρι να δώσει ωραία μορφή στο άγαλμα, έτσι κάνε κι εσύ, αφαίρεσε τα περιττά, ίσιωσε τα στραβά, καθάρισε τα σκοτεινά και κάν΄ τα φωτεινά, χωρίς να σταματήσεις ποτέ να εργάζεσαι στο δικό σου άγαλμα, ώσπου να σε φωτίσει το θεόμορφο θάμβος της αρετής, ώσπου να δεις τη σωφροσύνη ενθρονισμένη στο ιερό της βάθρο. Αν έχεις γίνει αυτό, και φαίνεται, και είσαι με τον εαυτό σου καθαρός, χωρίς κανένα εμπόδιο σε αυτή σου την ενότητα, χωρίς τίποτε να έρχεται να αναμειχτεί μέσα σου, αλλά όλος ο εαυτός σου να έχει γίνει μόνο ως φως αληθινό, που δεν προσμετρείται σαν μέγεθος ούτε περιορίζεται σαν σχήμα, ούτε πάλι εξαπλώνεται στην τύχη, αλλά από παντού είναι αμέτρητο, γιατί ξεπερνά κάθε μέτρο και υπερέχει κάθε ποσότητας. Αν λοιπόν δεις τον εαυτό σου να έχει γίνει αυτό, τότε έγινες προς θέαση – εμπιστεύσου τον εαυτό σου, έχεις ανέλθει και δεν χρειάζεσαι οδηγό, συγκέντρωσε το βλέμμα σου και δες, αυτός είναι ο μόνος οφθαλμός που μπορεί να δει το υπέρτατο κάλλος.

(ΠΛΩΤΙΝΟΣ, ΕΝΝΕΑΣ ΠΡΩΤΗ, 6 (ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ) , 9, 7-24)

Share