Κάθε ηδονή και λύπη, σαν να έχει καρφί, καρφώνει την ψυχή στο σώμα και την διαπερνά και γίνεται ένα με αυτό και τον αναγκάζει να νομίζει πως είναι αληθινά αυτά που παραδέχεται το σώμα. Επειδή συμφωνεί με το σώμα και χαίρεται για τα ίδια πράγματα με αυτό και γίνεται τέτοια, ώστε ποτέ να μην πηγαίνει καθαρή στον Άδη, αλλά πάντα να βγαίνει διαποτισμένη από το σώμα. Μετά γρήγορα πάλι πέφτει σε άλλο σώμα, σαν να σπέρνεται και να φυτρώνει από μέσα του και γι’αυτό είναι αμέτοχη της συναναστροφής του θείου, του καθαρού και της μονοειδούς επαφής…(ΠΛ.ΦΑΙΔΩΝ83d)
